پژوهش حاضر با هدف مقایسه بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی در معتادان تحت درمان نگهدارنده با متادون بدون لغزش و دارای لغزش های مکرر انجام شده است. این پژوهش یک مطالعه دارای طرح علی مقایسه ای بود. جامعه پژوهش شامل معتادان مراجعه کننده به مراکز درمان نگهدارنده با متادون شهرستان خرم آباد در سال 1394 بودند. برای این منظور از میان بیماران این مراکز، تعداد 40 نفر دارای لغزش های مکرر و 40 نفر بدون لغزش به صورت در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی عمومی در مورد آنها اجرا گردید. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که اگرچه گروه های مورد بررسی از لحاظ میزان بهزیستی بالا بودند، اما تفاوت معناداری در این متغیر بین آنها نبود (0.055=p)؛ و تنها از لحاظ میزان خودکارآمدی تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند (0.008=p). در نتیجه، معتادان تحت درمان برای دستیابی به نتایج مثبت درمانی و حفظ این نتایج، به خودکارآمدی بالایی نیاز دارند که در مراکز درمانی باید بر تقویت آن در بیماران تمرکز شود.
