چکیده زمینه و هدف:: امروزه طلاق و تعارض زوجی مخرب، عوامل خطر اصلی برای بسیاری از اشکال ناکارآمدی و آسیب شناسی روانی در خانواده هستند و ناکارآمدی زناشویی هم به یک مساله مهم (در خانواده و جامعه) تبدیل شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر - بخشی برنامه توانمند سازی زناشویی، بر کاهش مشکلات زناشویی و تکانشگری ناکارآمد زوجین در معرض جدایی و طلاق بود. روش: پژوهش حاضر یک پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. برای این منظور، از میان زوجین دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 26 زوج به گونه تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل واگذار و مورد بررسی قرار گرفتند. قبل از اجرای برنامه توانمندسازی زناشویی، پرسشنامه های وضعیت زناشویی گلومبوک- راست و تکانشگری ناکارآمد دیکمن به عنوان پیش آزمون در مورد همه زوجین اجرا گردید. سپس زوجین گروه آزمایش به مدت شش جلسه در برنامه توانمندسازی زناشویی شرکت کردند، اما زوجین گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. بعد از اتمام برنامه مداخله، مجدداً زوجین دو گروه توسط پرسشنامه های مذکور مورد پس آزمون قرار گرفتند. داده های حاصل با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان دادند که پس از کنترل اثر پیش آزمون، تأثیر برنامه توانمندسازی زناشویی بر نمرات پس آزمون دو گروه در هر کدام از متغیرهای مورد بررسی معنی دار بوده و دو گروه در پس آزمون با هم تفاوت معناداری داشتند. بر اساس این نتایج، برنامه توانمندسازی زناشویی در زوجین گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مشکلات زناشویی و تکانشگری ناکارآمد آن ها را کاهش داده است. نتیجه گیری: زوجین دارای ناکارآمدی زناشویی در معرض خطر بالای طلاق و جدایی و بسیاری از پیامدهای مخرب خانوادگی و اجتماعی هستند. برنامه توانمندسازی زناشویی می تواند با کاهش مشکلات زناشویی و نیز کاهش تکانشگری ناکارآمد زوجین در جلوگیری از این پیامدهای مخرب مؤثر باشد.
