چکیده:پژوهش حاضربه بررسی مقایسه ای سبک های حل مسئله در سه گروه از معتادین که تحت سه روش درمانی متفاوت (دارویی، گروهی(معتادین گمنام یا NA)، و اقامت در کمپ) قرار داشتند پرداخته است. تعداد90 نفر با تجربه اعتیاد (33 نفر درمان دارویی، 27نفرگروهی، و30 نفر اقامت در کمپ) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای ارزیابی سبک های حل مسئله از مقیاس حل مسئله کسیدی ولانگ (1996) استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل داده های این پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که بین افراد سه گروه مورد مطاله درسبک های حل مسئله تفاوت معناداری وجود دارد. در ارتباط با سبک های غیر سازنده حل مسئله، هر سه گروه تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند، گروه های تحت درمان دارویی و اقامت در کمپ به ترتیب پایینترین و بالاترین میانگین را داشتند. و اما در سبک های سازنده حل مسئله تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده نشد. علاوه بر این، تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون نشان دهنده همبستگی معنادار بین سن شروع مصرف مواد و سبک های حل مسئله بود، بدین صورت که سن شروع اعتیاد با سبک های سازنده حل مسئله همبستگی مثبت و با غیر سازنده همبستگی منفی داشت. با در نظر گرفتن تفاوت معتادین در سبک حل مسئله غیر سازنده، شاید، با آموزش لازم در کنار درمان نتیجه بهتری حاصل شود. همچنین استفاده از سبکهای حل مسئله غیر سازنده می تواند پیش بینی کننده شروع مصرف مواد درسن پایین تر باشد.
