ایران یکی از مناطقی است که علاوه بر بعد تاریخی و جغرافیایی از نظر فرهنگی با تنوع قومیت ها و آداب و رسوم در مقوله گردشگری قابل توجه بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی است و در دسته بندی محل زندگی سه نوع زندگی عشایری ، روستایی و شهری دارای مقوله های فرهنگی مشخص به خود می باشند. گردشگری عشایری نوعی گردشگری است که به دلیل اسکان فاقد کوچ بوده و با تاکید بر گردشگری فرهنگی، دستبافته های عشایر با قابلیت انواع بافته های کاربردی و تزیینی که در فرآیند تولید از تهیه مواد اولیه تا تولید محصول را شامل می شود از جمله مقوله بومی و ایلی است که دارای اهمیت است و کمتر مورد توجه واقع شده است. لذا این پژوهش با هدف اقتصاد گردشگری عشایری با تاکید بر دستبافته های بومی عشایر به روش کیفی و با استفاده از روش کتابخانه ای و میدانی انجام و به توصیف یافته های توجه شد. نتایج نشان می دهد مدیریت محیط زیست، مشارکت مردم محلی، قوانین صریح و محکم و بازاریابی از جمله مواردی است که به توسعه گردشگری فرهنگی می انجامد تاثیر این امر در ابعاد فرهنگی، اجتماعی، قانونی، زیست میطی و اقتصادی قابل ملاحظه است.
