معنا شناسی و استعمال واژگان عقل، فهم، علم و فکر در قرآن کریم سید ابوالفضل سجادی، مطهره فرجی چکیده: معناشناسی که در زبان انگلیسی با نامsemanticis و در زبان عربی علم الدلاله یا علم المعنی نامیده می شود، شاخه ای از زبان شناسی است که به بررسی معنا می پردازد و مقصود و فحوای کلام را از ساختار و سیاق متن در می یابد. نخستین گام ها در این زمینه در اواسط قرن نوزدهم توسط ماس نولر max muller و میشل بریل Michel breal برداشته شد. واژگان در کلام الهی هر یک، بار معنایی خاص خود را دارند و نخستین نکته ای که با نگرشی اجمالی به آیات ، به چشم می خورد، گزینش مناسب و چینش دقیق این واژگان است. چهار واژه عقل، فهم، علم و فکر نیز از واژگانی هستند که در قرآن کریم هر یک در القای معنای ویژه شان نقش خود را به خوبی ایفا می کنند و در مناسب ترین جایگاه خود قرار گرفته اند. این مقاله معنا و مفهوم عقل، فهم، علم و فکر و جایگاه این واژگان در قرآن کریم را بررسی می کند، همچنین به تفاوت های معنایی و جایگاه آنها در آیات شریفه قرآن کریم می پردازد.
