چکیده زبان، مجموعهای از آواهاست. این آواها القاگر احساسات و عواطفی هستند که پیوسته با انگاره- ای از رنگها و رایحهها پیوند میخورد. ذوق سلیم در انتخاب واژگان به محتوا قوت میبخشد و ذهن را به سیروسیاحت در ژرفای کلام فرا میخواند و این همان اعجاز کلام است. اعجاز به است. درقرآن لاریب فیه هدی للمتَقین معنای واقعی زیبنده کلام گوهربار الهی است؛ همان که کریم واژگان با همه زیبایی و هماهنگی به گونهای انتخاب شدهاند که هیچ لفظی جای لفظ دیگررا نمیگیرد. هریک از سورههای این مصحف الهی حامل اندیشه بزرگی است که حرفها و صفتهای مختص به آنها به این اندیشهها معنا میبخشد؛ هدایت و سعادت نیز در قالب همین است که آوای قیامت و « زلزلۀ » واژگان گنجانیده شده است. یکی از این سورهها سوره مبارکه را در گوش آدمی طنین انداز میکند. بیش از نیمی از این سوره را یوم تُبلَی السرائر حقیقت حروف مجهوره(حروفی با صفت ارتعاش) یا در اصطلاح ادبیات فارسی(واک دار) در برگرفته که در قوت بخشی مفهوم کلام وتصویرگری عرصه محشر حیرت آور است. در این مقاله قرآن کریم را مأخذ قرار دادهایم و آیات سوره زلزلۀ را از لحاظ آوایی بررسی و تحلیل میکنیم.
