تعداد زیادی از مطالعات تئوریکی و تجربی در سطوح ملی و حتی استانی منابع رشد اقتصادی را بررسی نموده اند و بحث ها اساساً روی این موضوع بوده اند که کدام منبع، عامل انباشت یا بهبود بهره وری، و همچنین عامل محرک رشد می باشد. توسعه بازارهای مالی نیز از اهمیت بالایی در مباحث رشد اقتصادی در اقتصاد توسعه برخوردار است. بنا به دیدگاه اقتصاددانان کلاسیک، بخش مالی به همراه بخش واقعی دو بخش یک اقتصاد را تشکیل می دهند و رسیدن به رشد اقتصادی بالاتر در هر جامعه ای نیازمند به دو بخش واقعی و مالی کارا، مکمل و قدرتمند است. با این توصیف، مطالعه حاضر به بررسی تأثیرگذاری هر کدام از منابع عمده رشد بر رشد واقعی اقتصاد ایران در دو بخش می پردازد. در ابتدا به بررسی تاثیرگذاری عواملی همچون سیاست های مالی و پولی بر رشد اقتصادی ایران در دوره زمانی 1344-1386 می پردازد و سپس در بخش بعدی نیز تاثیر توسعه مالی بر رشد اقتصادی ایران در دوره زمانی 1352-1386 (به دلیل در دسترس نبودن اطلاعات قبل و بعد از این دوره زمانی) بررسی می شود. در این مطالعه از روش های اقتصادسنجی همچون روش حداقل مربعات معمولی (OLS)، خودرگرسیون با وقفه های توزیعی (ARDL) و تابع تجزیه واریانس (VDCM) و نمودار واکنش های تکانه ای جهت برآورد مدل های مورد نظر استفاده شده است. نتایج بخش اول این تحقیق مشان می دهد که نرخ رشد جمعیت فعال کشور و سیاست های مالی اثر معکوس و معنی داری روی رشد اقتصادی در ایران دارند. متغیر نرخ رشد واردات نیز تاثیر مثبت و معنی داری روی رشد اقتصادی ایران در کوتاه مدت و بلندمدت دارد. همچنین متغیرهای موجودی سرمایه فیزیکی به GDP و نرخ تورم به ترتیب تأثیرات مثبت و منفی قابل توجهی بر رشد اقتصادی ایران دارند. نتایج بخش دوم تحقیق نیز حاکی از آن است که توسعه مالی اثر مثبت و معنی داری روی رشد اقتصادی دارد. با توجه به آزمون واکنش تکانه ای انجام شده مشخص گردید که اثر یک شوک مثبت بر اقتصاد ایران بسیار کوتاه مدت بوده و پس از 5/3 سال کاملاً از بین رفته و تبدیل به رکود می گردد. همچنین نرخ بهره واقعی که یک عامل دورن زا در مباحث رشد اقتصادی است تاثیر کم و معکوسی روی رشد اقتصاد دارد که این خود نشان دهنده برون زا بودن عوامل موثر بر رشد اقتصادی ایران است.
