این پژوهش با هدف پیش‌بینی صمیمیت زناشویی بر اساس ابعاد شخصیت و دینداری در افراد متأهل شهر قم در سال 1401 انجام شد. روش پژوهش حاضر «توصیفی» از نوع همبستگی بود. ابتدا پرسشنامه‌ها در فضای مجازی در بستر «تلگرام» و «ایتا» در اختیار جامعه آماری قرار داده شد و تعداد 364 تن با نمونه‌گیری «در دسترس» به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. به منظور اجرای پژوهش حاضر، از سه پرسشنامه «صمیمیت زناشویی» واکر و تامسون، پرسشنامه «ویژگی‌های شخصیت نئو فرم کوتاه» (NEO-FFI) مک کری و کاستا و پرسشنامه «دینداری» گلاک و استارک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با روش رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته‌ها نشان داد بین ابعاد روان‌رنجور خویی و انعطاف‌پذیری با صمیمیت زناشویی، و بین دینداری و زیرمقیاس‌های اعتقادی، عاطفی، مناسکی با صمیمیت زناشویی ارتباط معناداری وجود دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد ابعاد روان‌رنجور خویی به صورت معکوس و گشودگی به تجربه به صورت مستقیم و زیرمقیاس‌های اعتقادی و عاطفی از متغیر دینداری می‌توانند پیش‌بینی کننده صمیمیت زناشویی باشند.
