یکی از مهمترین عوامل تخریب سازه های رودخانه ای، ایجاد فرسایش در فونداسیون پایه ای شکل آنها است. با گسترش کنترل نشده این پدیده، چاله آبشستگی سبب تضعیف فونداسیون و در نتیجه ایجاد تهدید برای کل سازه خواهد شد. در این تحقیق به منظور بررسی عملکرد راهکارهای کنترل آبشستگی پایه پل، روش های آبپایه، طوق و سپس ترکیب آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. ارزیابی به صورت آزمایشگاهی برای پایه استوانه ای در شرایط آب زلال صورت گرفت. بر اساس توصیه های منتج از تحقیقات مرور شده، آبپایه مماس بر وجه پایین دست پایه، هم عرض کانال، به صورت عمود از کف تا تراز رسوبات و طوق دایره ای با قطر خارجی 3 برابر پل، در تراز بستر نصب شد. در روش ترکیبی نیز از ادغام دو راهکار قبل به طوریکه آبپایه مماس بر پایین دست طوق شود، استفاده گردید. مقایسه راهکارها با آزمایش شاهد نشان داد طوق سبب افزایش زمان تعادل شده ، اما آبپایه این زمان را کاهش داده است. در روش ترکیبی زمان تعادل، مابین زمان تعادل هر راهکار به تنهایی و تقریبا مشابه با آزمایش شاهد گردید. در کاهش عمق حداکثر آبشستگی، بهترین عملکرد مربوط به ترکیب طوق و آبپایه، سپس طوق و بعد از آن آبپایه به ترتیب با 75، 65 و 20 درصد کاهش در کل رودخانه و 100، 90 و 20 درصد کاهش در مجاور پل بود. طوق و روش ترکیبی توانسته اند اثرات تغییر تراز بستر را در محدوده پل کاملا بهبود دهند.
