در کشور ما عمر مفید چاه های آب به علت عدم رعایت موارد مذکور کم بوده و بیش از 90 درصد چاهها پس از گذشت حداکثر 10 سال، از دیدگاه کمی و کیفی، به شدت شرایط اولیه خود را از دست می دهند و برخی از آنها عملاً از چرخه بهره برداری خارج می شوند.کاهش دبی چاه های آب شرب در طول دوره بهره برداری به علل مختلفی از جمله افت سطح آبخوان، انتخاب نامناسب و یا کاهش راندمان پمپ، گرفتگی و خوردگی لوله جدار چاه، تغییر در دانه بندی گراول پک دیواره و ماسه دهی رخ می دهد. بروز این پدیده بهره برداران را به لحاظ تأمین منابع آب مورد نیاز مشترکان دچار مشکل خواهد کرد، چرا که حفر و تجهیز چاه های جدید توأم با صرف هزینه های سنگین است. در این مقاله، با استفاده از پیاده سازی داده های موجود برای 23 چاه آب شرب داخل شهر اردبیل از جمله اطلاعات سطح آبخوان، و اطلاعات کیفی آب مانند سولفات در محیط GIS در یک بازه زمانی 11 ساله (از سال 1382 تا 1392)، دسته بندی چاه ها مقایسه پارامترها، نقاط حساس و آسیب پذیر به لحاظ استعداد کاهش آبدهی شناسایی و معرفی شد. نتایج این بررسی نشان داد که داده های خروجی نرم افزار با اطلاعات موجود بهره برداری (گزارشات کاهش آب دهی و نتایج ویدئومتری) مطابقت قابل قبولی دارد. در نهایت نیز راه حل های اجرایی جهت احیا و توسعه راندمان آب دهی چاه ها پیشنهاد گردید.
