خودافشایی والدین، بهویژه مـادران، نـزد فرزنـدان رخـداد رایجی است که در بافت رابطه والد- فرزندی با انگیزههای گوناگون رخ میدهد و در صورت نامناسب بودن میتواند برای فرزندان استرسآور باشد. با وجود این اطالعات کمی در مورد شرایط و دالیل ترغیبکننده والدین به خودافشــایی و شــیوههای انجام آن وجود دارد. از اینرو مطالعه حاضر با هدف شناسایی دالیل و راهبردهای بهکارگرفته شده مادران برای خودافشایی نزد فرزندان انجام شده است. در این مطالعه کیفی و برپایه روش پدیدارشناسی توصیفی، جامعه آماری شامل ّ مادران غیرمطلقه ساکن شهر تهران طی ســالهای 1399-1400 و دارای حداقل یک فرزند 10-35 ســاله بوده اســت که 22 نفر از آنها از طریق تبلیغات در فضای مجازی و با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. گردآوری دادهها از طریق مصاحبه عمیق نیمهساختاریافته تا رســیدن به اشــباع دادهها ادامه یافت. تحلیل دادهها به روش پدیدارشناسی کوالیزی دومحتوای اصلی را نشــان داد که عبارتاند از: 1( مادران به دالیل گوناگون از جمله تخلیه هیجانی، دریافت حمایت و آموزش به فرزند خودافشایی میکنند، 2( راهبردهای بهکارگرفته شده مادران در خودافشــایی شامل چگونگی بیان، مقدار خودافشایی، زمان گفتن و وضع قوانین اســت. پیشنهاد میشــود که مشــاوران حوزه خانواده بر پایه نتایج این مطالعه، برای پیشــگیری از وقوع پیامدهای منفی خودافشــایی، به والدین در تشــخیص دالیل تحریککننده آنها به خودافشایی و شیوههای مناسب ابراز آن یاریرسان باشند.
