ایالت فارس و نواحی جنوبی آن از جمله بوشهر و بندر عباس، در اواخز دوره قاجار اهمیت ویژه ای را در تاریخ ایران پیدا کردند. آنجا دروازه ارتباط ایران با دنیا بود و حضور انگلیس در این منطقه و مطامع استعماری آنها در اینجا بر اهمیت آن مناطق افزوده بود. حفظ هندوستان برای انگلستان اهمیت ویژه ای داشت و چون جنوب ایران راه ورود به هند بود؛ کاستن اقتدار ایران در خلیج فارس و ایجاد رقبائی را برای دولت ایران از سیاست های انگلیس در این ناحیه بود. در زمان ناصرالدین شاه امامان خارجی (خوارج) مسقط در عمان که تا چندی پیشتر به دولت عثمانی وابسته بودند خود را تحت حمایت انگلستان قرار دادند و با همین حربه و با استفاده از عدم تمرکز قدرت ایران در نواحی جنوبی به این مناطق وارد شدند و بندر عباس را از حکام فارس اجاره کردند. ورود آنان به این منطقه حاکمیت ایران را به مخاطره افکند تا اینکه سرانجام با مجاهدت مردم جنوب ایران و البته به شکلی اتفاقی از این منطق رانده شدند تاریخ ایران را از به وجود آمدن بحرینی دیگر در دوره های بعد رهائی یابد.
