عملیات پرداخت کاری در صنعت به دلیل کاربردهایی همچون، تغییر مقاومت سایشی، بهبود ظاهر و کنترل اصطکاک از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. یکی از روش های نوین در این فرآیند استفاده از ذرات ساینده در میدان مغناطیسی برای پرداخت سطوح می باشد. به علت استفاده از میدان مغناطیسی به عنوان نیروی براده برداری، زبری سطوح در ابعاد نانو بوده و همچنین سبب کاهش دما و در نتیجه کاهش آسیب های سطحی، سوختگی و میکروترک ها می گردد. در این فرآیند از انرژی حاصل از میدان مغناطیسی برای حرکت ذرات ساینده استفاده می شود و مسیر حرکت ذرات از طریق کنترل حرکت آهنربا کنترل می گردد. در این مقاله به بررسی تأثیر پارامترهای فشار اکستروژن، مقدار جریان میدان، چگالی شار مغناطیسی و اندازه ی متوسط ذرات ساینده بر میزان براده برداری در فرآیند پرداخت کاری مغناطیسی پرداخته شده است. به منظور بهینه سازی و چشم پوشی از پارامترهای غیرمؤثر از روش آنالیز حساسیت ای فست استفاده شده است. در نهایت به تأثیر به سزای چگالی شار مغناطیسی با مقدار 45% و فشار اکستروژن با مقدار 37% دست یافته و از پارامتر میزان جریان با میزان اثرگذاری 1% چشم پوشی شده است.
