اهداف: شایع ترین علت دردهای مزمن شانه، ضایعات ناشی از پرکاری بوده و در این میان سندرم گیرافتادگی شانه (تاندونیت مزمن عضلات روتاتورکاف شانه) یکی از شایع ترین مشکلات است. تنها روش درمانی معمول مورد استفاده برای درمان این عارضه در ایران، فیزیوتراپی است که شاید نیاز واقعی ورزشکاران حرفه ای را برآورده نسازد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثربخشی دوره برنامه درمانی منتخب ترکیبی (فیزیوتراپی، ماساژدرمانی و تمرینات کششی PNF) روی تاندونیت مزمن عضلات روتاتورکاف شانه در ورزشکاران حرفه ای بود. مواد و روش ها: 30 مرد ورزشکار مراجعه کننده به کلینیک های فیزیوتراپی و مراکز ورزشی شهر اراک در سال 1387 به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، در زمان 11 ماه انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمودنی ها به دو گروه 15 نفری فیزیوتراپی (گروه کنترل) و درمان ترکیبی (گروه تجربی) تقسیم شدند. برای تشخیص عارضه از MRI و برای ارزیابی برنامه ها از گونیامتر یونیورسال و پرسش نامه ASRS استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS 11.5 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: درمان ترکیبی تاثیر معنی داری بر کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی در ورزشکاران حرفه ای داشت (P<0.023). در پس آزمون بین میزان دامنه حرکتی چرخش خارجی گروه درمانی ترکیبی و فیزیوتراپی تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05). کاهش درد بعد از انجام پروتکل ترکیبی بیشتر بود (P<0.043). نتیجه گیری: درمان ترکیبی نسبت به روش فیزیوتراپی مجزا تاثیر بیشتری بر درمان تاندونیت مزمن عضلات روتاتورکاف شانه دارد. افزایش در حرکت چرخش خارجی درمانی نشان دهنده تاثیر زیاد روی بهبود عارضه محسوب می شود.
