منابع انرژی تجدید پذیر، زیربنای منابع انرژی قابل اطمینان هستند، چرا که این منابع هم پایان ناپذیر بوده و هم آلایندگی خاصی برای زمین ندارند. تعدادی از تکنولوژی های تجدید پذیر هم اکنون کاربرد تجاری دارند، مشهورترین این منابع انرژی بادی، فوتوولتائیک، سیستم های خورشیدی گرمایی، بیومس (زیست توده)، و انواع مختلف انرژی هیدرولیک(با استفاده از انرژی های آب) هستند. در این مقاله، روشی برای تخصیص بهینه انواع گوناگون واحدهای تولید پراکنده و تجدیدپذیر (DG) در سیستم توزیع، با هدف کمینه کردن تلفات انرژی سالانه، ارائه شده است. این روش مبتنی بر تولید یک مدل احتمالی تولید-بار می باشد که همه ی شرایط عملیاتی ممکن واحدهای DG را با احتمال آنها، ترکیب می کند، از این رو این مدل را در یک مساله برنامه ریزی قطعی، قرار می دهیم. مساله برنامه ریزی به عنوان یک برنامه غیرخطی مرکب (MINLP) ، با یک تابع هدف برای کمینه کردن هزینه تلفات انرژی سالانه سیستم، فرمول بندی شده است. محدودیت ها شامل محدوده های ولتاژ، ظرفیت فیدر، بیشینه حد نفوذ، و اندازه مجزای واحدهای DG در دسترس، هستند. این روش پیشنهاد شده بر روی یک سیستم توزیع روستایی با بخش های مختلف، شامل همه‌ی ترکیبات ممکن واحدهای DG تجدیدپذیر، اعمال شده است. نتایج نشان می دهند که یک کاهش چشمگیر در تلفات انرژی سالانه برای همه ی بخش های مختلف، بدست آمده است.
