مهدیه شفیعی تبار

هدف اصلی این مطالعه نقش میانجی کارکرد اجرایی بازداری/خود کنترلی در رابطه بین نشخوار فکری و رشد پس از آسیب بیماران مبتلا به سرطان در شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت، همبستگی و طرح مدل‌‌سازی معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بخش آنکولوژی مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1402 و 1403 تشکیل دادند که 200 نفر از آنها بیماران به روش نمونه-گیری در دسترس انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسچی و همکاران (1996)، مقیاس نارسایی‌ها در کارکردهای اجرایی بارکلی (2011) و پرسشنامه نشخوار فکری کان و همکاران (2011) جهت گردآوری اطلاعات استفاد شد. آزمون فرضیه‌های پژوهش و تعیین رابطه متغیرها با استفاده از مدل‌سازی معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر و به کمک نرم‌افزار SmartPLS انجام شد. نتایج نشان داد که نشخوار فکری عمدی و ناخواسته بر رشد پس از آسیب بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان اثر مستقیم دارد. همچنین کارکرد اجرایی بازداری/خود کنترلی بر رشد پس از آسیب بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان اثر مستقیم دارد. کارکرد اجرایی بازداری/خودکنترلی در رابطه نشخوار فکری عمدی و ناخواسته و رشد پس از آسیب در بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان نقش میانجی دارد. یافته‌‌های این پژوهش حاکی از اهمیت بازداری/خودکنترلی به عنوان یک سازه شناختی مؤثر در تجربه رشد پس از آسیب در بیماران مبتلا به سرطان است.