مهدی خدایی مطلق

اورکسین ها، نوروپپتیدهای جدید هیپوتالاموس هستند که در عملکردهای هیپوتالاموسی متنوعی از قبیل هموستازی و نورواندوکراینی دخالت می کنند. مطالعات در 10 سال اخیر نشان داده اند که سیستم اورکسینرژیک در روندهای بیولوژیک متعددی از جمله تنظیم خوراک مصرفی (Rey et al., 2010)، کنترل بیداری (Chemelli et al., 1999; Lin et al., 1999; Mignot et al., 2001)، ریتم سرکاردین (Belle et al., 2014)، انرژی و هموستازی گلوکز (Tsuneki et al., 2008; Tsuneki et al., 2010 )، متابولیسم لیپید (Shen et al., 2013; Skrzypski et al., 2011 )، ضربان قلب و فشار خون (Ciriello et al., 2003; Zhang et al., 2005) و پاسخ نورواندوکراین به استرس (Samson et al., 2007) نقش دارد. به علاوه مشخص شده است که نقص این سیستم با مشکلاتی چون: نقص سیستم پاداش و هموستازی انرژی، چاقی، دیابت، خواب آلودگی، اختلالات اضطرابی و... همراه است. اورکسین علاوه بر هیپوتالاموس در اندام های محیطی مثل غدد آدرنال، معده، روده، پانکراس و بیضه نیز وجود دارد. اورکسین A (33 اسیدآمینه) و اورکسین B (28 اسیدآمینه) از پیش سازهای پلی پپتیدی اورکسین مشتق می شوند. اورکسین A نقش ویژه ای در حساسیت حیوانات بویژه گوسفندان به تغییرات طول روز ایفا می کند. اورکسین B در کنترل خوراک مصرفی مؤثر می باشد. هدف از این مطالعه تعیین برهمکنش فصل و اورکسین A در ترشح پرولاکتین (PRL) و هورمون رشد (GH) توسط انقباضات هیپوفیز و میزان خوراک مصرفی بر اثر تزریق اورکسین B می باشد.