چکیده: تربیت دینی، تربیتی جامع و فراگیرنده تمام ابعاد روحی و جسمی، مادی و معنوی، علمی و عملی، دنیایی و آخرتی انسان است. تربیت کامل فقط در اتصال به سرچشمه وحی ظهوری تام و تمام می یابد. این مقاله ابتدا به تعریف لغوی و اصطلاحی تربیت پرداخته و آنگاه اصول و مبانی تربیت دینی را مطرح نموده و سپس به بایسته های مربی، همچون معرفت و فهم عمیق نسبت به دین، عمل و التزام به دین، موقعیت شناسی و توجه به تفاوت ها و ظرفیت های گوناگون متربی و.... اشاره می کند. آنگاه به برخی راهکارها و روش های مطلوب تربیتی در خانواده مانند اقتدار، محبت، مدارا، تلقین و .... می پردازد. در سایه این تربیت است که بشرِ واجد کرامت ذاتی از سوی خداوند، به کرامت اکتسابی نیز مزین گشته و در پرتو ایمان الهی شایسته مقام خلافت الهی می گردد. کلید واژه ها: تربیت دینی، خانواده، فطرت، کرامت، مربّی، متربّی
