کاوه خسروی

استفاده از H2O2 به عنوان اکسنده در واکنش های شیمی آلی از قدیم به طور گسترده انجام شده است. اما به علت مشکلات ناشی از کاربرد H2O2 از جمله مایع بودن، مشکلات حمل و نقل، توزین و نگهداری، خاصیت انفجاری و غیر انتخابی عمل کردن آن، همواره سعی بر این بوده است که H2O2 را به صورت جامد درآورند که مهم ترین نتیجه به تهیه اوره هیدرژن پراکسید (UHP) منجر شده است. اما این اکسنده معمولاً ملایم بوده و فاقد فعالیت کافی می باشد. لذا تلاش بر این بوده است که پراکسیدی سنتز گردد که علاوه بر جامد بودن، فعالیت بالایی نیز داشته باشد. در نتیجه دی هیدروپراکسید دوقلوی 1و1و2و2-تترا هیدرو پراکسی-1و2-دی فنیل اتان به عنوان یک اکسیدان جامد و پایدار تولید شده (شکل1) و در واکنش تیوسیانات دار کردن آنیلین ها و ایندول ها استفاده شد (شکل 2). مزیت استفاده از این روش شامل راندمان خوب تا عالی محصولات، سهولت فرآوری، پایداری، بازیافت، غیر سمی بودن، تهیه آسان و هزینه پایین کاتالیست می باشد. شکل 1. سنتز 1و1و2و2-تترا هیدرو پراکسی-1و2-دی فنیل اتان شکل 2. تیوسیانات دار کردن ترکیبات آروماتیک در حضور اکسیدان 1و1و2و2-تترا هیدرو پراکسی-1و2-دی فنیل اتان