نمادپردازی در شعر معاصر شیوۀ شناخته شده ای است که شاعران زیادی برای گفتن ناگفتنی ها، تکامل و عمق بخشیدن به شعر خود به آن پرداخته اند. م. سرشک یکی از شاعران معروف معاصر است که پشتوانۀ علمی و وسعت اطلاعات ادبی او در اشعارش نمود بارزی دارد. او در مسیر تکاملی شعر خود، در مجموعۀ"بوی جوی مولیان" به شعر تمثیلی و نمادین نزدیک می شود و پس از آن در دیگر مجموعه اشعار خود از نمادپردازی غافل نمی شود. این پژوهش با تحلیل تعدادی از نمادهای شاخص شعر او، قصد دارد خوانندگان را با نمادها و لایه های پنهانی اشعار او بیشتر آشنا سازد. روش این تحقیق، کتابخانه ای است که پس از مطالعه اشعار این شاعر، تعدادی از نمادهای پرکابرد و برجسته شعر او یادداشت و فیش برداری شد و پس از تنظیم و تحلیل هر کدام از آنها، مفاهیم و لایه های مختلف معنایی هر نماد بررسی گردید. آینه، چراغ، سرو کاشمر، سیمرغ، کبوتر، گل آفتابگردان، گل سرخ، نیشابور و نیلوفر نمادهایی هستند که لایه های معنایی آنها از سطح قاموسی تا استعاری و چندمعنایی مورد بحث قرار گرفته است.
