دیرزمانی کوشش بر آن بوده است که گیاهان در محیطی غیر از خاک کاشته شوند، بدین ترتیب که در محیط فوق تمامی عناصر غذایی موردنیاز تأمین شود تا در بهترین حالت ممکن مراحل رشد خود را طی کنند. البته چنین محیطی باید مانند خاک قادر باشد اکسیژن، آب و مواد غذایی کافی و یکنواخت در اختیار گیاه قرار دهد. کشت بدون خاک یکی از روش های پرورش گیاهان است که در سال های اخیر در کشور به سرعت در حال توسعه است. این نوع سیستم کشت، تمامی روش هایی را که گیاهان در محیطی غیر از خاک کاشته می شوند از قبیل کشت آبی، کشت در ماسه، کشت در سنگریزه، هواکشت، کشت داخل لوله و غیره در برمی گیرد. کشت بدون خاک به عنوان بهترین فنّاوری تولید گیاه نه تنها برای جوامع شهری به منظور تهیه سبزی های سالم، بلکه برای جوامعی که با محدودیت زمین، نیروی کار و منابع مواجه هستند نیز می تواند مورداستفاده قرار گیرد. در نواحی که خاک وجود ندارد و یا در محیط هایی که خاک آلوده به بیماری است، می توان گیاهان را به این روش کشت نمود و صرفه جویی در مصرف آب و کود یکی از مزایای تمامی این سیستم ها است. این خود زمینه ساز کاهش آلودگی محیط زیست اعم از خاک و شهرها است و از هدر رفت مواد شیمیایی پرهزینه نیز می کاهد. تولید با کیفیت بهتر و عملکرد بیشتر در واحد سطح کمتر، در یک سیستم تحت کنترل ازنظر محیط، تغذیه، بیماری ها، آفات و علف های هرز می تواند تا حدودی نیاز رو به رشد کشور را به سبزی ها، گل ها و برخی میوه ها مثل توت فرنگی برطرف سازد. مهم ترین بخش کشت هیدروپونیک تغذیه گیاه در این سیستم است که در برخی موارد به طور تجربی و غلط در کشور اجرا می شود. به طور مثال تولیدکنندگان اطلاع کافی از تجزیه فیزیکی و شیمیایی بستر کشت و محلول غذایی ندارند و فرمول های ثابت و غیرعلمی را برای انواع سیستم های هیدروپونیک به کار می برند. با توجه به مطالب بالا که گویای اهمیت زیاد سیستم های هیدروپونیک است و همین طور عدم وجود کتاب علمی و عملی جامع در مورد تغذیه گیاهان در سیستم های هیدروپونیک بر آن شدم که مکتوب حاضر را به رشته تحریر درآورم. مطالعۀ کتاب حاضر که حاوی مطالب علمی جدید درزمینۀ تغذیه گیاهان در سیستم های هیدروپونیک است، علاوه بر دانشجویان مقاطع مختلف کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری رشته های کشاورزی به تولیدکنندگان محصولات کشاورزی در هیدروپونیک و پژوهشگران فعال در این
