یوتوپیا یا آرمان شهر جایی است خیالی که تنها در ذهن هنرمندان و فیلسوفان قابل تصور است. فیسلوفان با باریک اندیشی سعی می کنند برای این شهر آرمانی ویژگی ها و ملاک هایی تعریف کنند. شاعران به گونه ای دیگر سعی می کنند تصویری از آن ارائه دهند. محمد حسین شهریار یکی از شاعرانی است که در زندگی خود هم از لحاظ زندگی شخصی و هم از لحاظ اجتماعی شاهد افت و خیز فراوانی بود. ترکیبی از آرمان شهر عرفانی و نوستالژی یا غم غربت شعرهای او را خواندنی، جذاب و در عین حال مأیوس و غمناک ساخته است. دلتنگی حاصل از شرایط نامناسب اجتماعی و فردی باعث یادکرد گذشته های تلخ و شیرین می شود و در هر انسانی خودآگاه یا ناخودآگاه بروز می کند. روان شناسان دلایل مختلف برای بروز و ظهور آن بر می شمارند از جمله: خصوصیات فردی، تجربیات اجتماعی، آموزش های خانوادگی، اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، ترشح هورمون ها و نارسایی های جسمی و... در بین شاعران معاصر استاد شهریار با روحیات خاص خود و تجربیاتی که در طول عمرش پشت سر گذاشت، بیش از دیگران تن به انزوا و نوعی گوشه گیری خود خواسته داد و بازتاب این انزوا در آثارش کاملاً مشهود است. در این مقاله به بررسی جلوه های غم غربت در منظومه برجسته ی این شاعر معاصر پرداخته ایم. یاد خاطرات شیرین کودکی، پاک و خالص دیدن همه چیز و همه کس در آن دوران، ملال از زندگی شهری، طبیعت گرایی، اخلاق مداری، زهد و قناعت از مادیات و... از مصادیق بروز این احساس غم غربت در منظومه حیدربابای شهریار است.
