در اواخر قرن سوم هجری ابوسعید جنّابی با بهرهگیری از عقاید اسماعیلیان قرمطی، دولت قرمطیان را در بحرین تأسیس کرد. این دولت به دلیل اختلافات مذهبی که با حکومتهای همجوار داشت اغلب با دستگاه خلافت عباسی و اهل سنت در کشمکش بود. حاکمان قرمطی بحرین با بهرهگیری از نیروی ایمان پیروانشان در صدد دستیابی به اهداف خود بودند. آنان معتقد بودند با ظهور قائم منتظرشان، اسلام منسوخ خواهد شد و با پایداری در نبرد تلاش میکردند زمینه ظهور او را فراهم سازند. بعلاوه پیروی از روشهای جنگی منحصر به فرد و مبتنی بر سبکهای ابداعیشان اسباب موفقیت بیشتر آنها را فراهم میساخت. مسأله اصلی پژوهش حاضر بررسی شیوهها و تاکتیکهای جنگی قرمطیان با توجه به عقاید منجیگرایانه آنها می باشد. سؤال اصلی آن است که قرمطیان بحرین برای وصول به موفقیت در میدان نبرد از چه روشهایی استفاده میکردند؟ که در پاسخ باید گفت یافتههای این پژوهش حکایت از آن دارد که آشنایی قرامطه با شیوهها و تاکتیکهای نظامی از یکسو و به کارگیری درست و مؤثر آن تاکتیکها در پیروزیهایشان تأثیر بسزائی داشته است. از سوی دیگر، در بررسی شیوههای جنگی قرمطیان به این نتیجه میرسیم که آنان در مقابله با دشمنان خود به شیوهها و تاکتیکهای رزمی معاصر خود آشنا بودند. آنها در نبردها شیوه مناسب شرایط اقلیمی وجغرافیایی محل نبرد را در نظر میگرفتند، بنابراین در تصرف مناطق ساحلی از فنون دریایی و در مناطق کوهستانی و بیابانی، از شیوه استتار یا کمین و تعقیب و گریز که مناسب آن مناطق بود، بهره میبردند.
