امروزه ضرورت وحدت و تقویت پیوندهای منطقه ای در آسیا به شدت احساس می شود. در این میان توجه به زمینه های مشترک فرهنگی مردم منطقه به عنوان راهبردی عملی در کاهش تضادها و تنشهای منطقه ای مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. چراکه میراث فرهنگی مشترک که در ذیل مفاهیمی همچون زبان، نژاد و آیین ها بازیابی می شود از مهمترین عناصر پیوند دهنده ملتها میباشد. از آنجا که ایران در طول تاریخ کهن خود به شکل های مختلف در ارتباط دائم با مردم آسیای میانه بوده است و بخش هایی از آن در دوره هایی از تاریخ ایران در ذیل جغرافیای سیاسی آن واقع بودند؛ پیوندهای فرهنگی ملموسی را در بین مردم منطقه علی الخصوص در تاجیکستان شاهد هستیم. هدف از این نوشتار بازشناسی مولفه های فرهنگی مشترک مردم جمهوری تاجیکستان و ایران در جهت ایجاد وحدت و همگرایی منطقه ای می باشد. فرضیه این پژوهش بر این دیدگاه استوار است که ظاهرا تعاملات منطقه ای در طی قرون متمادی و در اشکال مختلف آن سبب تبادلات فرهنگی مردم منطقه شده و اکنون با وجود سال ها گسست سیاسی شاهد همگونی فرهنگی بسیار بین مردم ایران و تاجیکستان هستیم. ماحصل پژوهش نشان می دهد که نشان های میراث مشترک فرهنگی مردم این مناطق مهمترین عامل در ایجاد پیوند و روابط بین دولت ها می باشد.
