حکومت قاجار با پیروزی آقامحمدخان بر لطفعلیخان زند و در تداوم حکومت های سلطنتی ایران تشکیل گردید و توانست مدتی طولانی بر میراث دوران صفوی حاکمیت کند. این حکومت در تاریخ ایران پس از اسلام درست در زمان ورود پدیده های تمدنی جدید غرب می کوشید قدرت استبدادی خود را بر مردم ایران حفظ و اعمال نماید. ناصرالدینشاه الگوی تمام عیار یک شاه اقتدارطلب در دوران قاجار بود. بررسی مولفه های اقتدارگرایی ناصرالدینشاه موضوع نوشتار حاضر می باشد و این نوشتار به دنبال بررسی این مساله است که اقتدار گرایی ناصرالدینشاه قاجار مبتنی بر چه چه مولفه ها و شاخصه هایی بود؟ یافته های پژوهش نشان می دهد که شاهان اقتدارگرای این دوران به ویژه شخص ناصرالدینشاه، به دلیل کاستی های مذهبی خود نسبت به سلاطین صفوی، به دنبال آن بودند تا با بهره گیری از سنت های پیش از اسلام و سنتهای اسلامی، حاکمیت خود را بر قلمرویشان تثبیت کنند. اقتدار گرایی ناصرالدینشاه در حوزه های گوناگون سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی بر مولفه هایی چون خودمحوری، تک گویی، زور و خشونت، استبداد رای، غرور و پافشاری بر افکار، عقاید و ویژگیهای شخصیتی وی مبتنی بود و او را به شخصیتی قدرت طلب و سلطه جو تبدیل کرده بود به گونه ای که سفرهای چندگانه وی به اروپا و بیرون از مرزهای پادشاهی هم تغییری در شیوه حکومتداری وی ایجاد نکرد بلکه برعکس او را به تداوم شیوه حکومت شاهان قاجار راسخ تر نمود. در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای بهره برده شده است.
