در این پژوهش تلاش شده است تا با بررسی آثار ابوالفضل بیهقی به نقش وی در مشروعیت زایی برای غزنویان پرداخته شود. پس از به دست گیری قدرت- صرف نظر از چگونگی آن- مهمترین چالش برای حاکمان تثبیت و تداوم آن می باشد.این مهم با اثبات مشروعیت و مقبولیت در بین حکومت شوندگان بدست می آید.حاکمان با استفاده از منابع مختلف مشروعیت همچون مشروعیت مذهبی ، سیاسی،اجتماعی و فرهمندی)کاریزماتیک (سعی می کنند دوران حاکمیتی خویش را تا حدّ ممکن طولانی نمایند و دامنه نفوذ و مرزهای قدرت خویش را گسترش دهند. غزنویان اولین حاکمانی بودند که پس از سقوط ساسانیان و گشوده شدن فصل جدیدی در تاریخ ایران دارای نژادی غیر ایرانی ، ترک تبار و خاستگاه غلام زادگی بودند و همین امر آنان را با بحران مشروعیت برای تداوم حکومت در بین مردم ایران- به خصوص ایران غربی و مرکزی- با مشکلات زیادی روبه رو کرده بود. یافته هایی پژوهش نشان می دهد ابوالفضل بیهقی به عنوان یکی از دیوان سالاران دربار غزنوی که ریاست دیوان رسالت پنج تن از سلاطین آنان را بعهده داشت ، در کتاب تاریخ خویش معروف به تاریخ بیهقی یا تاریخ مسعودی در تلاش بود برای غزنویان نوعی مشروعیت و مقبولیت در بین مردم ایجاد نماید.وی با آگاهی کامل از اهمیت مشروعیت برای بقا و تداوم حکومت و همچنین با وقوف به انواع مشروعیت مذهبی،اجتماعی،سیاسی و کاریزماتیک به ذکر حکایات،قصه ها و حتی افسانه درباره شاهان غزنوی می پرداخت. او همچنین با ذکر دقیق بیعت نامه ها و تعهد نامه های ردوبدل شده بین آنان و خلفای عباسی به عنوان منبع اصلی مشروعیت مذهبی در تلاش بود برای آنان مشروعیت سازی نماید و آنان را شایسته ی حکومت بر ایران معرفی کند.
