نوشتار حاضر به واکاوی سیاستهای شاهان هخامنشی در فرایند شکل گیری و تثبیت هویت ایرانی در این دوران می پردازد و می کوشد به این پرسش پاسخ دهد که هویت ایرانی در برنامه های سیاسی، دینی و فرهنگی پادشاهی هخامنشی چه جایگاهی داشت؟ این پژوهش با رویکرد تاریخی، سیاسی و جامعه شناسی و بر اساس روش پژوهش توصیفی-تحلیلی نوشته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند ایرانیان مادی و پارسی پس از چیره ساختن عنصر ایرانی بر فلات ایران، هویت ایرانی را در دنیای باستان معرفی و تثبیت نمودند. داریوش با بهره برداری از فرصت شورشهای قومی-دودمانی پس از مرگ کمبوجیه، کوشید با در پیش گرفتن سه رویکرد هویتبخش فرهنگی (زبان آریایی)، سیاسی- جغرافیایی (هسته مرکزی سرزمینهای ایرانی) و دینی (قرار دادن اهورا مزدا در مقام خدای آریاییان)، هم میان اقوام ایرانی همبستگی ایجاد کند و هم پیوند آنها با امپراتوری هخامنشی را به منزله پادشاهی ایرانیان، استوارتر سازد. این رویکردها، در ابعاد تاریخی، سیاسی،جغرافیایی، دینی و فرهنگی، به هویت ایرانی تداوم و پویایی بخشید و زمینه ساز مفهوم ایران در معنای سیاسی در دوران ساسانی گردید. واژگان کلیدی
