بدون تردید روایات اسلامی پس از قرآن‌کریم به عنوان مهم‌ترین منبع برای دست‌یابی به معارف اصیل دینی شناخته می‌شوند اما با توجه به فراز و نشیب‌های تاریخ حدیث، در ادوار گوناگون و آسیب‌هایی چون: جعل، تحریف،تقطیع، نقل به معنا و... که در این حوزه پدید آمده است. که این اُمور حدیث‌پژوهان را برآن داشته است که از همان قرون اولیه اسلامی تا عصر حاضر با توجه به مبانی مختلفی که وجود دارد به شناخت و پالایش روایات سره و ناسره اهتمام داشته باشند. لذا در نوشتار حاضر کوشش شده است با روش تحلیلی-توصیفی به بررسی تطبیقی مبانی نقد الحدیثی دو تن از عالمان معاصر یعنی علامه طباطبایی و علامه محمد‌تقی شوشتری با ذکر این ویژگی که تا کنون تألیف مستقل یا اثر قابل توجهی در این زمینه نگاشته نشده است پرداخته شود. که در خلال این پژوهش روشن گردیده است این دو دانشمندِ معاصر،در موضوع نقد‌حدیث، علاوه بر دارا بودن مبانی مشترکی ازقبیل:طرد حدیث در صورت تعارض با قرآن، ایضاً تعارض با عقل،و همچنین مخالفت با سنت و اُمور تاریخی و... هر یک نیز دارای مبانی ویژه و اختصاصی مانند:هم صدا بودن با اسرائیلیات، مخالفت با حکم مشهور فقهی و مقایسه با روایات مشابه و... در حوزه نقد حدیث می‌باشند.
