فهم روشمند حدیث، در گرو کاربست قواعد فهم است. همواره فرآیند فهم حدیث با موانع و آسیب هایی مواجه می شود که در صورت بی توجهی به آن ها ، فهم روشمند را دچار اختلال می کند.لذا شناسایی آسیب ها و موانع فهم حدیث، کمک فراوانی به کاربست صحیح قواعد فهم کرده و فهم حدیث را از شرح و توضیح غیر روشمند و نا صحیح ،دور می کند. یکی از آسیب های فهم حدیث، خلط میان «سنت»و «حدیث» است.امام علی(ع) به ابن عباس در نامه 77 نهج البلاغه ، توصیه می کند در مواجهه با خوارج بوسیله «سنت» با آنان احتجاج و استدلال کن. این نوشتار در صدد بررسی خلط مذکور با تکیه بر نامه 77 نهج البلاغه است. بر اساس بررسی صورت گرفته، موردی یافت نشد که به یکی انگاری سنت و حدیث ، پرداخته باشد. نگارنده با روش توصیفی – تحلیلی و مطالعه چند شرح و ترجمه نهج البلاغه به این نتیجه رسید که شارحان و مترجمان نامه 77 نهج البلاغه، واژه سنت و حدیث در نامه مذکور را مترادف دانسته اند. در صورتی که با توجه به خطبه 127 نهج البلاغه و کاربرد سنت در قرن اول و دوم هجرت ،روشن می شود مفهوم واژه «سنت» به معنای حدیث نیست بلکه به معنای سیره و روش است و امام علی (ع) در این نامه از ابن عباس می خواهد که در مواجهه با خوارج به بیان نمونه های رفتاری(سنت) از پیامبر (ص) مبادرت کند.
