در میان دانش های حدیثی، دانش «فقه الحدیث» از اهمیت بسزایی برخوردار است. عالمان و پژوهشگران عرصۀ دانش حدیث و اصول الفقه، فهم حدیث و متن را در گروی طی کردن دو مرحله می دانند: یکی معنای متن (مراد استعمالی) و دیگری فهم مقصود (مراد جدی). مرحلۀ اول را می توان با روش و ابزار خاص خود پشت سر گذاشت؛ اما فهم مقصود گوینده تنها ازطریق بهره مندی از قراین امکان پذیر است. به نظر می رسد که باورهای کلامی یکی از قراینی است که می توان از آن برای فهم مقصود بهره برد. این نوشتار در صدد تبیین چگونگی استفاده از باورهای کلامی در فهم حدیث است. همچنین تلاش می کند که آسیب های متوجه این قرینه را شناسایی کند. با بررسی انجام شده روشن شد که در صورت داشتنِ شرایط پنج گانه، می توان به باورهای کلامی به عنوان قرینۀ متصل لبّی برای فهم حدیث استناد کرد. شش آسیب جدی را نیز شناسایی و بررسی کرده ایم که متوجه این قرینه اند.
