چکیده: اتهام خشونت طلبی به اسلام و پیامبر اعظم(ص)، همواره از سوی برخی از مستشرقان مطرح می شود،آنان با استناد به برخی از آیات قرآن و گزارش های تاریخی مربوط به برخورد های پیامبر(ص) با مخالفان خود، تصویری خشن از اسلام و پیامبر(ص) ارائه داده اند. از سوی دیگر، عالمان مسلمان هم کوشیده اند به ادعای مذکور پاسخی مناسب دهند که به نظر می رسد، تلاش مذکور، در نفی خشونت گرایی اسلام و قرآن، قرین موفقیت بوده است ولی در باره برخورد های پیامبر(ص) با مخالفان خود هنوز پاسخ شایسته ای ارائه نشده است به عبارت دیگر پاسخ ارائه شده، توان رفع اتهام و شبهه را نسبت به بر خوردهای پیامبر(ص) با مخالفان خود را ندارد. توجه به سه نکته اتهام مذکور را با چالش جدی، روبه رو می کند: الف- لزوم توجه به ماموریت و سیمای پیامبر(ص)، در منابع معتبرکه به منزله محکمات سیره نبوی در بر خورد مخالفان است. در نتیجه، میزان اعتبار گزارش های تاریخی،با محکمات مذکور سنجیده شود. ب- لزوم توجه به ماهیت و ویژگی گزارش تاریخی که نشان دهنده میزان اعتماد و استناد به آن هاست. بر این اساس روشن می گرددکه اتهام مذکور، مبتنی بر گزارش هایی است که اعتماد به آن ها با دشواری هایی روبه روست. ج- لزوم توجه به همانند سازی صورت گرفته میان جنگ های خلفا و برخورد های پیامبر(ص) با مخالفان خود که خود نشان دهنده خلط صورت گرفته میان رفتار خلفا و پیامبر در برخورد مخالفان می باشد. به عبارت دیگر مورخان مسلمان، رفتار خلفا با مخالفان را به رفتار پیامبر(ص) با مخالفان خود نسبت داده و بر اساس آن زمینه اتهام مذکور را فراهم کرده اند.
