این مقاله، منتخب ابیاتی از چهار برگردان فارسی چهار غزلوارۀ شکسپیر را از منظر چهار راهکار ترجمه‌ای هولمز بررسی تطبیقی می‌کند تا نشان بدهد کدام راهکارهای ترجمه‌ای وجه غالب دارند و مترجمان کدام راهکارها را اتخاذ کرده‌اند. از نظر هولمز، شعر ترجمه‌شده، نوعی «فرا-شعر» و مترجم نیز فرا-شاعری است که می‌کوشد عینیت کلامی را در قالبی کم‌و‌بیش مشابه شعر اصلی، بازآفرینی کند. روش این این مقاله، کیفی-تحلیلی و مطابق با نقشۀ راه مطالعات ترجمه است. از چهارگونۀ فراشعر یعنی محاکاتی، قیاسی، انداموار و انحرافی، دو راهکار اول، «شکل-وابسته» و دو راهکار دوم، «محتوا-وابسته»اند. نتایج بررسی نشان می‌دهند برگردان طبیب‌زاده «فرا-شعری» است که نه به نثر است و نه به نظم؛ برگردان تفضلی، شکل-وابسته؛ برگردان مقدم، مبتنی بر راهکار انحراف است؛ و ابجدیان نیز راه میانه را اختیار کرده است. در مجموع، طبیب‌زاده با انتخاب راهکار «قیاسی»، ترجمه‌هایی به مثابه فراشعر از غزلواره‌های شکسپیر در زبان فارسی پدید آورده است.
