این جستار، برگردان «التفات» و انواع آن را در سه ترجمۀ انگلیسی قرآن بررسی کرده و ترجمۀ معنایی را راهبرد غالب برگردان انواع التفات معرفی می کند. همۀ بحث این است که التفات در مقام ویژگی بلاغی گفتمان شفاهی قرآن، ممکن است در فرایند ترجمه با چالش هایی روبرو باشد. التفات انواع مختلف دارد که تغییر در ضمایر پربسامدترین نوع التفات در قرآن محسوب می شود. برای ارائۀ توصیفی تحلیلی از وضعیت برگردان انواع التفات، ابتدا چارچوب نظری بحث که همان معرفی شیوه های ترجمه باشد، معرفی و نظریه های اصلی به ویژه دو شیوۀ پیشنهادی نیومارک (1988a) یعنی شیوۀ معنایی و ارتباطی و طیف بندی آنها معرفی می شود. آنگاه، به گردآوری دادگان اشاره می شود که بررسی چهار نمونه از آیات منتخب واجد التفات از سور مختلف خواهد بود. این نمونه آیات از سه ترجمۀ انگلیسی قرآن انتخاب و تحلیل می شوند: یوسف علی، (1934)، پیکتال (1930)، و آربری (1955). بررسی دقیق نمونه آیات و مطابقت با اصل آیات نشان می دهد که هر سه مترجم به سبب حفظ وفاداری به متن اصلی، کوشیده اند از شیوۀ ترجمۀ معنایی و طیف بندی آن به مثابه راهبرد غالب در ترجمۀ انواع التفات استفاده کنند. استفاده مترجمان از این شیوه می تواند از یک سو، مبین اهیمت متن اصلی و از دیگر سو، مبین ایدئولوژی و جانبداری مترجمان محسوب شود.
