در میان رایج ترین سیستم های نانوذرات، نانوذرات پلیمری دارای تعدادی از مزایای کلیدی هستند که سیستم های وسیع تحویل دارو به وسیله آنها انتخاب می شود. با این وجود، نانوذرات پروتئینی دارای محدودیت هایی هستند که شامل استفاده از حلال های سمی در فرایند تولید، تخریب نانو ذره و نشت مواد در خارج از بافت های بیمار است. ترکیبی از پلیمرهای منشاء زیستی و مصنوعی، استراتژی مدرن جاذب برای تولید نانوذرات جدید با خواص بی سابقه است. رابط کاربری پروتئین ها می تواند نقش مهمی در تعیین فعالیت زیستی و سمیت داشته و چشم انداز توسعه آینده نانوذرات مبتنی بر پلیمر را فراهم آورد. طراحی سازه های ترکیبی متشکل از پروتئین های مصنوعی و مولکول های زیستی می تواند به عنوان یک ابزار ساده برای ادغام طیف گسترده ای از خواص و قابلیت های زیستی در یک دستگاه واحد در نظر گرفته شود. این بررسی درباره نانوذرات پروتئینی با ساختارها و سطوح مختلف در پیچیدگی و عملکرد، با توجه به کاربرد آنها به عنوان سیستم های تحویل دارو، مورد بحث قرار می گیرد.
