تحقیق حاضر حاصل مطالعات آزمایشگاهی بر روی پلی پروپیلن گرید 60 R،جهت اصلاح شیمیایی و افزایش میزان سفتی لوله های پوش فیت پلی پروپیلنی می باشد. در این پایان نامه از درصد های مختلف عامل هسته زا NA-11 به عنوان عاملی جهت افزایش سفتی پلی پروپیلن 60 R استفاده شد،پس از تحلیل تست ها،میزان 4000 ppm عامل هسته زا NA-11 در ترکیب با پلی پروپیلن توسط دستگاه اکسترودر همسوگرد به عنوان بهترین نتیجه گزارش شد. این در حالی است که اکنون لوله های پوش فیت با کیفیتی نامناسب در ایران تولید می شوند که از لحاظ مدول خمشی در جایگاه خوبی قرار ندارند.پس از بررسی تست مدول خمشی، افزایشی 395 واحدی در نمونه پلی پروپیلن ترکیب شده با عامل هسته زا NA-11، نسبت به نمونه شاهد مشاهده گردید. هدف دیگر این پایان نامه کاهش شاخص جریان مذاب ( MFI) پلی پروپیلن گرید 60 R بود. پس از بررسی ترکیبات مختلف نهایتا محلول اتیلن گلیکول دی متیل آکریلات ( EGDMA ) به عنوان بهترین ترکیب شناخته شد. پلی پروپیلن به دلیل دردسترس بودن، قیمت کم، سهولت فرآیند پذیری و ویژگی های مطلوب فیزیکی مکانیکی به گستردگی مورد استفاده قرار می گیرد.پلی پروپیلن برای بهبود مقاومت در برابر آسیب در دماهای پایین، مقاومت در برابر گرما و بخصوص ترکیب شدن با سایر پلیمرها باید اصلاح شود. پلی پروپیلن اصلاح نشده عملا برای مخلوط شدن با هر پلیمر دیگری سازگاری مناسبی ندارد لذا اصلاح شیمیایی پلی پروپیلن در چند دهه گذشته توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در پایان نامه حاضر از درصدهای مختلف محلول اتیلن گلیکول دی متیل آکریلات در ترکیب با پلی پروپیلن استفاده شد، که پس از بررسی تست های MFI ، DSC، FT-IR و رئومتری، افزایش گرانروی کاملا مشهود بود.
