عباس صارمی

مقدمه: استفاده مزمن از مواد مخدر (مورفین) احتمال ابتلا به بیماری قلبی عروقی در فرد را افزایش می‌دهد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر برخی از نشانگرهای آنژیوژنزی در بافت قلب موش‌های صحرایی نر همراه با سندروم ترک مورفین است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. نمونه‌ها به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل: کنترل سالم، تمرین مقاومتی، کنترل مورفین، و مورفین+ تمرین‌مقاومتی تقسیم شدند. دو گروه ترک مورفین از طریق مورفین سولفات 4/0 میلی‌گرم/میلی‌لیتر به مدت 21 روز معتاد شدند. سپس گروه‌های تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. در پایان مطالعه همه موش‌های صحرایی کشته شدند و بافت قلب آنها خارج گردید. مقادیر نشانگرهای آنژیوژنزی VEGF و ES به روش الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه آنالیز شدند. یافته‌ها: ما دریافتیم سطوح VEGF (001/0=P) و ES(001/0=P) در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم به ترتیب و به طور معنی دار بیشتر و کمتر است. همچنین، در گروه مورفین+تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل مورفین، سطح VEGF (004/0=P) بالاتر و میزان ES (001/0=P) کمتر بود. نتیجه‌گیری: اثر مثبت تمرین مقاومتی بر افزایش رگ‌زایی (VEGF) و همزمان کاهش اندوستاتین احتمالا موجب کاهش آثار نامطلوب مورفین بر بافت قلب پس از سندروم می‌شود و می‌تواند یک رویه مناسب درمانی در بیماری اعتیاد مطرح نماید.