عباس صارمی

زمینه و هدف: استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولاً اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید میگردد. در بافت قلب موشهای صحرایی مبتلا به سندرم Bcl- و 2 Bax هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتئینهای ترک مورفین بود. روشها: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین 0/ مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات 4 2) تزریق mg/kg, ip) میلیگرم/دسیلیتر به مدت 21 روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان گردید. سپس گروههای تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موشها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیتهای الایزا استفاده شد. آنتیآپوپتوزی) ) Bcl- و کاهش معنیدار سطح پروتئین 2 (P=0/ پروآپپتوتیک) ( 03 ) Bax یافتهها: افزایش معنیدار سطح پروتئین و کاهش پروتئینهای (P=0/043) Bcl- در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح 2 (P=0/006) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنیدار را نشان داد. (P=0/01) Bax نتیجهگیری: تمرین مقاومتی فزاینده احتمالاً میتواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موشهای با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.