زمینه: هورمونهای مرتبط با چاقی لپتین و آدیپونکتین بطور مستقل و مخالف هم با مقاومت به انسولین در ارتباط هستند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در موشهای دیابتی بود. مواد و روشها: از میان 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار، 10 سر به عنوان گروه سالم جدا شدند. سپس باقی موشها از طریق تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 50 میلی گرم/کیلوگرم دیابتی شدند. موشهای دیابتی به چهار گروه تقسیم شدند: کنترل، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی و تمرین ترکیبی (تمرین مقاومتی+استقامتی). برنامه تمرین مقاومتی شامل 10 هفته بالا رفتن از نردبان بود(5 روز در هفته 3 نوبت 4 تکراری)، در حالیکه تمرین استقامتی برای 10 هفته (5 نوبت در هفته دویدن روی تردمیل زمان هر جلسه 20 تا 6 دقیقه و سرعت 27 متر در دقیقه) انجام شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی را انجام می دادند. در پایان دوره تحقیق، نمونه های خونی برای ارزیابی سطوح لپتین، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین گرفته شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس و در سطح معنی دار05/0 p≤ تحلیل شدند. یافته ها: تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی به طور معنی دار منجر به کاهش مقاومت به انسولین و سطح گلوکز شد(05/0>p)، اگرچه تمرین ترکیبی در مقایسه با سایر روشهای تمرینی اثر بیشتری در کاهش مقاومت به انسولین داشت(05/0>p). تفاوت معنی داری در سطح لپتین بین گروهها وجود نداشت(05/0
p). نتیجه گیری: تمرین ورزشی، بطوریکه در این مطالعه تعریف شده، منجر به بهبود نسبت آدیپونکتین به لپتین می شود و تمرین ترکیبی اثر بیشتری بر کاهش شاخص مقاومت به انسولین در موشهای دیابتی دارد.
