این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمانهیجان مدار بر تکانشگری، سازگاری اجتماعی و اعتیاد به شبکههای اجتماعی در نوجوانان اقدام کننده به خودکشی انجام گرفت. طرح پژوهش حاضر شبهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. نمونه آماری این پژوهش 30 نفر که بهصورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و سپس بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل )15 نفره( قرار گرفتند. ابزار اندازهگیری شامل پرسشنامه تکانشگری بارات )1995(، پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و سینگ )1993( و پرسشنامه اعتیاد به شبکههای اجتماعی مبتنی بر موبایل خواجه احمدی )1395( بود. درمان هیجانمدار )9 جلسه 45 دقیقه ای( توسط متخصص روانشناس برای گروه آزمایش اجرا گردید. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها در این پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره )MANCOVA( جهت بررسی فرضیهها استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از حذف اثرات پیشآزمون، تفاوت معناداری در ترکیب خطی متغیرهای وابسته دو گروه مورد بررسی وجود داشت ) 780/ 0 = لامبدای ویلکز ، 432/ 90 =3،F23، 001/ 0 =p و 922/ 0 =مجذور اتای تفکیکی(. آزمونهای تک متغیری تحلیل کواریانس نیز نشان داد که نوجوانان گروه آزمایش نسبت به نوجوانان گروه کنترل بهبود معناداری در پسآزمون نمرات تکانشگری، سازگاری اجتماعی و اعتیاد به شبکههای اجتماعی نشان دادهاند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت درمان هیجانمدار میتواند درمان موثری در نوجوانان اقدام کننده به خودکشی باشد.
