منسوجات در جایگاه بخشی از میراث تمدنی فرهنگهای گوناگون، متأثر از قراردادهای اجتماعی و فرهنگی هر عصر است که علاوه بر اینکه بخشی از ملزومات زندگی بشر با ویژگی زیبایی در طرح و نقش را تشکیل میدهد، از نظر اقتصادی نیز برای دولتها ارزشمند است. در دوره تیموری علیرغم توسعه شاخصهای هنری گوناگون، با کمبود شواهد عینی از منسوجات این دوره مواجهیم و اطلاعاتی در مورد مناطق تولید و کاربرد نوع دستبافتهها در دسترس نیست؛ ازاینرو به نظر میرسد که بافندگی و تولید منسوجات دوره تیموری رشد کافی نداشت. از آنجا که ماهیت تجزیهپذیر الیاف سبب سرعت تخریب منسوجات است در دسترسنبودن منابع غنی، هویت تاریخی این محصولات را مشخص نمیکند. از سوی دیگر تولید منسوجات مرغوب دوره صفوی نمیتواند یکباره به رشد ناگهانی رسیده باشد. این پژوهش با هدف بررسی وضعیت منسوجات دوره تیموری به بازخوانی بخشی از متون این دوره پرداخته است. گردآوری اطلاعات کتابخانهای و روش پژوهش توصیفی و با رویکرد تاریخی است. بر اساس آرای تاریخنگاران و سفرنامهنویسان در دوره تیموری بافت قالی و پارچه معمول بود و الیاف ابریشم و پشم در تولید منسوجات بیشتر از کتان کاربرد داشت. منسوجات تولیدشده برای تجارت، ملزومات شاهانه، مالیات، فدیه، هدیه، سوگ و سور، اموال خزانه، پوشاک و تزئینات استفاده میشد و فراوانی کاربرد ابریشمبافتهها از پشمینهبافتهها بیشتر بود. گستردگی جغرافیایی این دوره در طراحی، تأمین مواد اولیه، تولید و صادرات شامل 17 منطقه است که تعدادی از این مناطق تا به امروز در تولید دستبافتهها فعالاند. با تأکید بر منابع نوشتاری، کارکرد بافتههای دوره تیموری و جنس مرغوب ابریشمی در تناسب با تولید آنها صورتبندی خاصی به منسوجات این دوره تاریخی میدهد که پاسخی بر تداوم سنتهای بافندگی و صادرات و تجارت در این دوره است.
