دیدگاه اسلام در تبیین تعامل اخلاقی انسان با محیط زیست موضوعی است که مورد توجه جدی عالمان و اندیشمندان دینی قرار گرفته است و به عبارت دیگر، از آنجایی که همۀ اجزای عالم هستی دارای ارزش میباشند و به سوی غایت مشخصی در حرکت میباشند، برای بهرهگیری انسان از محیط زیست سالم در آیات بسیاری، الگو ارائه شده است که بیانگر اصول و احکام اخلاقی تعامل انسان با محیط زیست و چگونگی حفاظت از آن میباشند و در تحقیق حاضر نیز دیدگاه اسلام دربارۀ تعامل انسان با محیط زیست و وظیفه او در ارتباط با اجزاء مختلف محیط زیست با تأکید و محوریت آیات و تفاسیر مختلف تبیین شده است و بیان شده است که انسان از آن جهت که در دامن محیط زیست زندگی مینماید، حق دارد که برای سلامتی و رشد مناسب خویش از آن بهرهمندباشد و در مقابل انسان موحد و بهرهمند از هدایت تکوینی و تشریعی به عنوان موجودی خردمند، میبایست دارای رفتاری اصولی و ضابطهمند با محیط زیست(رفتار مسئولانه با محیط زیست و امانتدار بودن، رعایت عدل و انصاف در برخورد با محیط زیست،نهی از فسادانگیزی در محیط زیست و آبادانی آن و پرهیز از اسراف و تبذیر) باشد و احکامی چون(پرهیز از آزار و اذیت حیوانات و حفاظت از آنها، نهی از تخریب محیط زیست، استفاده بهینه از نعمتهای الهی و مدارا و شفقت با محیط زیست و...) را در عمل رعایت نموده که در نتیجه موجب سامان یافتن زندگی بشر و احیای حس مسئولیت و تلاش برای حفظ و حراست از محیط زیست و ایجاد زمینه و بستر لازم برای رشد و به کمال رسیدن انسان میشود.
