دف: رادیوتراپی متداولترین روش برای درمان سرطان است. به نظر میرسد که آسیبهای بافت بیضه ناشی از درمان رادیوتراپی، بیشتر در اثر استرس اکسیداتیو رخ داده؛ که به دلیل تولید بیش از حدّ نسبت اکسیژن/نیتروژن واکنشپذیر و کاهش سطح آنتیاکسیدان رخ میدهد. از اینرو تمرین کوتاهمدت، با شدت متوسط میتواند تأثیر مطلوبی بر ساختار بافت بیضه و وضعیت آنتیاکسیدانی داشته باشد. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات استقامتی تداومی، با شدت متوسط بر سطوح سرمی مالوندیآلدئید، ظرفیتتام آنتیاکسیدانی و ساختار بافت بیضه در موشهای صحرایی نر، تحت اشعۀ یونیزان ایکس بود. روش: ۲۴ سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی ۲۲۱ گرم به چهار گروه: کنترل سالم، تمرین استقامتی سالم، کنترل تحت اشعه و تمرین استقامتی همراه با اشعه، تقسیم شدند. بعد از ۸ هفته تمرینات استقامتی، موشها تشریح شده و بافت بیضه جهت مطالعات استریولوژیک و سرم خون برای اندازهگیری عوامل اکسیدانی و آنتیاکسیدانی جدا شدند. دادهها با آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه در نرمافزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: پس از ۸ هفته تمرینات استقامتی بین سطوح سرمی مالوندیآلدئید در گروههای مورد مطالعه، تفاوت معنادار مشاهده شد (001/0 =P). همچنین بین ظرفیت تام آنتیاکسیدانی چهار گروه، تفاوت معناداری مشاهده گردید (001/0= P). در مورد ساختار بیضه برخی فاکتورها ازجمله برآورد چروکیدگی (001/0 =P)، حجم لولههای منیساز (001/0= P)، طول لولههای منیساز (016/0= P) و قطر لولههای منیساز (001/0= P)، تفاوت معنادار داشت. نتیجهگیری: 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط، تأثیر معناداری بر سطوح سرمی مالوندیآلدئید و ظرفیت تام آنتیاکسیدانی و نیز ساختار بیضه موشهای نر صحرایی تحت رادیوتراپی دارد.