در دهههای اخیر، تحولات جهانی در حوزه مهندسی، ضرورت بازنگری در برنامههای آموزشی رشتههای مهندسی را بیش از پیش آشکار ساخته است. مهندسی عمران بهعنوان یکی از قدیمیترین و اثرگذارترین رشتههای مهندسی، نقش کلیدی در تحقق اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد دارد. با وجود اصلاحات مقطعی در سرفصلهای آموزشی مهندسی عمران در ایران، تغییر نگرش در رویکرد آموزشی آن مشاهده نمیشود و همچنان غالب برنامهها بر انتقال دانش نظری متمرکز است. این مقاله بر لزوم تغییر پارادایم در آموزش مهندسی عمران در دانشگاههای نسل چهارم تأکید دارد؛ پارادایمی که از دیدگاههای سنتی به سمت رویکردهای انسانمحور و جامعهمحور حرکت کرده و ابعاد پایداری، تابآوری و نوآوری دیجیتال را در کانون آموزش قرار میدهد. در این راستا، هشت محور آموزشی نوین شامل زیرساختهای هوشمند و سبز، طراحی پایدار و تابآور، تحلیلهای پیشرفته، تحلیل داده، مدلسازی اطلاعات، آزمایشگاههای نوآورانه و همکاری بینرشتهای بهعنوان چارچوب پیشنهادی معرفی شدهاند.
