مهدی خدایی مطلق

برای رسیدن به هدف 3 زایش در دو سال ناگزیر به اجرای برنامه ایجاد جفت‌پذیری و آبستنی خارج از فصل تولیدمثل می‌باشیم. درمان هورمونی یکی از موثرترین روش‌ها به منظور جفت‌پذیری خارج از فصل در گوسفند می‌باشد. عوامل متعدد محیطی بر روی بازدهی درمان هورمونی موثر می‌باشند. علی‌رغم موجود بودن تکنیک‌های متنوع جهت درمان هورمونی، تکنیک‌های مبتنی بر پروژسترون و PMSG از مقبول‌ترین آنها می‌باشند (Martinez et al., 2015). طبق گزارشات علی رغم امتیازات تکنیک فوق، عدم همخوانی زمانی در آزاد شدن فولیکول‌ها یکی از ایرادات وارده به این تکنیک می‌باشد که منجر به حضور فولیکول‌های غیرتخمک‌ریزی کننده در سطح تخمدان و بعضا بروز تخمدان پلی‌کیستیک می‌شود (Quintero-Elisea et al., 2011). منشاء این ایراد به این موضوع ارتباط داده می‌شود که (Pregnant mare's serum gonadotropin) PMSG صرفا نقش تامین (Follicle-stimulating hormone) FSH و افزایش تعداد فولیکول‌های تخمک‌ریزی کننده را به عهده دارد و در این شرایط غلظت LH (Luteinizing hormone)ترشح شده از هیپوفیز پاسخگوی آزاد شدن فولیکول‌های رشد و توسعه یافته اضافی نمی‌باشد لذا برخی از فولیکول های به حالت غیرتخمک‌ریزی باقی مانده و برخی دیگر نیز اصلا به مرحله تخمک‌ریزی نخواهند رسید (Aslan et al., 2011). نتایج مطالعات نشان داده است استفاده از هورمون‌های GnRH و (Human chorionic gonadotropin) hCG به همراه PMSG می‌تواند تا حدودی مشکلات ناشی از تزریق PMSG را کاهش دهد (Ishida,et al., 1999). در کاربرد هورمون علاوه بر غلظت، زمان تزریق و الگوی ترشح هورمون نیز از جمله عواملی هستند که بر روی بازدهی و کارائی هورمون تاثیر گذار هستند. علی‌رغم مطالعاتی که در رابطه با تاثیر حضور hCG بر عملکرد تکنیک همزمان سازی فحلی موجود می‌باشد مطالعات بسیار محدودی تاثیر الگوی رهایش آن را مورد ارزیابی قرار داده‌اند.