جلیل مرادی

زمینه و هدف: مطالعات پیشین بیشتر به صورت مجزا به شایستگی حرکتی واقعی یا خودکارآمدی پرداخته‌اند و کمتر به بررسی رشد شایستگی حرکتی ادراک‌شده، واقعی و خودکارآمدی در کودکان 7 تا 12 ساله فعال و غیرفعال توجه شده است. هدف این پژوهش بررسی رشد شایستگی حرکتی و خودکارآمدی در این گروه از دانش‌آموزان بود. روش تحقیق : نمونه آماری تحقیق شامل 120 دانش‌آموز فعال و غیرفعال در رده سنی 7 تا 12 سال از مدارس حدیث و صدیقه کبری در شهرستان اراک بودند که به روش نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه فعالیت بدنی، پرسشنامه شایستگی ادراک‌شده، آزمون KTK3+ برای سنجش شایستگی حرکتی واقعی و پرسشنامه خودکارآمدی کوللا بودند. برای تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 27 استفاده شد و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها : نتایج نشان داد که بین گروه‌های سنی مختلف در متغیرهای خودکارآمدی (p<0/05) و شایستگی حرکتی واقعی (p<0/05) تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین، رابطه مثبت و معناداری بین شایستگی حرکتی ادراک‌شده و شایستگی حرکتی واقعی در برخی مهارت‌های حرکتی مانند پریدن به پهلو (p<0/05)، حرکت در یک خط مستقیم به طرفین (p<0/05) و هماهنگی چشم و دست(p<0/05) مشاهده شد. دانش‌آموزان فعال شایستگی حرکتی ادراک‌شده بالاتری نسبت به دانش‌آموزان غیرفعال داشتند (p<0/05). همچنین بین شایستگی حرکتی واقعی، شایستگی حرکتی ادراک شده و خودکارآمدی کودکان 7 تا 12 سال ارتباط معناداری وجود داشت(p<0/05) . نتیجه گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهند که فعالیت بدنی منظم می‌تواند در بهبود شایستگی حرکتی و خودکارآمدی دانش‌آموزان مؤثر باشد. بنابراین، تشویق به فعالیت بدنی، به‌ویژه در سنین 7 تا 12 سالگی، می‌تواند به پیشرفت‌های چشمگیری در توانایی‌های جسمانی و روانی کودکان و نوجوانان منجر شود.