تصویر بازتابی از عواطف و اندیشه های شاعر و راهی برای محسوس ساختن درونیات وی است و هنگامی ارزش بلاغی خواهد یافت که در راستای پروراندن اندیشه ها و عواطف سراینده قرار گیرد. هدف این مقاله نشان دادن کارکردهای هنری تصویر در شعر نصرت رحمانی و هماهنگی آن با عواطف و اندیشه های اوست که با روش توصیفی تحلیلی در دو محور تصاویر زبانی(Verbal Image) و تصاویر خیالی(Figurative Image) به تناسب ذهنیت و عاطفه رحمانی با تصاویر شعری پرداخته است. تصاویر زبانی شاعر از طریق احضار واژگان و ساخت توصیفاتی اصلی ایجاد شده که این امر موجب ساخت فضایی تیره و سیاه و متناسب با اندیشه های شاعر و شیوه ای است که رمانتیسم سیاه نامیده می شود. تصاویر خیالی رحمانی که بازتاب عواطف اوست در وجوهی مانند تشبیه، استعاره، اسنادهای مجازی و دیگر صورخیال ارائه شده است که تجسم بخش روحیه شکست و ناامیدی شاعر است.
