حمیدرضا مومنی

مقدمه: نانوذرات دی‌اکسید تیتانیوم (TiO₂) به دلیل خواص منحصر به فرد خود، کاربرد گسترده‌ای در صنایع مختلف پیدا کرده‌اند. با این حال، مطالعات اخیر نشان داده‌اند که این نانوذرات ممکن است اثرات سمی بر سلول‌های زنده داشته باشند. سرطان لنفوبلاستی حاد (ALL) یکی از شایع‌ترین سرطان‌های دوران کودکی است. در این مطالعه، هدف بررسی اثرات سیتوتوکسیک نانوذرات TiO₂ بر سلول‌های رده MOLT-4به عنوان مدل سلولی ALL و همچنین بررسی تغییرات بیان ژن SYNGAP1 که در بروز و پیشرفت سرطان نقش دارد، می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، سلول‌های رده MOLT-4در معرض غلظت‌های مختلف نانوذرات TiO₂ قرار گرفتند. سپس، با استفاده از آزمون‌های MTT و آنالیز سیتومتری، اثرات سیتوتوکسیک نانوذرات بر سلول‌ها ارزیابی شد. همچنین، بیان ژن SYNGAP1 با استفاده از تکنیک Real-time PCR اندازه‌گیری شد. نتایج: نتایج نشان داد که نانوذرات TiO₂ به صورت وابسته به دوز و زمان، اثرات سیتوتوکسیک قابل توجهی بر سلول‌های MOLT-4دارند. همچنین، بیان ژن SYNGAP1 در سلول‌های تیمار شده با نانوذرات TiO₂ نسبت به گروه کنترل کاهش یافت. بحث: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که نانوذرات TiO₂ پتانسیل مهار رشد سلول‌های سرطان لنفوبلاستی حاد را دارند. افزایش بیان ژن SYNGAP1 در سلول‌های تیمار شده با نانوذرات، می‌تواند مکانیسمی برای اثرات ضدسرطانی این نانوذرات باشد. با توجه به نقش مهم SYNGAP1 در تنظیم رشد سلولی و سیگنال‌دهی عصبی، افزایش بیان این ژن ممکن است منجر به اختلال در عملکرد سلولی و در نهایت مرگ سلولی شود. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که نانوذرات TiO₂ می‌توانند به عنوان یک عامل ضدسرطانی بالقوه برای درمان سرطان لنفوبلاستی حاد مورد بررسی قرار گیرند. با این حال، مطالعات بیشتری برای بررسی دقیق مکانیسم اثر این نانوذرات و ارزیابی ایمنی آن‌ها در مدل‌های حیوانی ضروری است.