در این پژوهش آموزههای تربیتی مبتنی بر استعاره شناختی «بهار» در مثنوی مولوی بررسی میشود. این آموزهها در مثنوی اغلب در قالب تعلیم و رهنمود مراد و شیخ کامل به سالک و برای تربیت او آمده است. مفاهیمی نظیر «نفس و کلام مردان»، «رستاخیز»، «ولی کامل»،«جان عاشقان»، «عقل کلی»، «بسط و لطف الهی» و «انقلاب و تحول احوال درونی»، «اسم محیی» و «رضایت اولیا» در قالب استعارۀ مفهومی «بهار» آمدهاند. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و به شیوۀ استقرایی به دنبال پاسخگویی بهاین پرسش است که استعاره شناختی «بهار» در مثنوی مولوی کدام آموزههای تربیتی را دربر میگیرد؟ برخی از مؤلفههای دستاورداین پژوهش بدین شرح است؛ رهایی از قید آب و گِل، برتری قلمرو جهان درونی، پذیرش عیب و خطای خود، تدریجی بودن تکامل روحی انسان، رعایت ادب در مقابل ولیّ مرشد ادب، پرهیز از استغنا در برابر ولی مرشد، دمیدهشدن روح نشاط و سرور در قلب بشر و رهایی او از دام نومیدی و رنج، آشکارشدن حقیقت روحانی انسان از طریق آزمون و ابتلا.
