هدف کلی از انجام این پژوهش تدوین مدل توسعه ورزش اسکواش در ایران بود. مطالعه حاضر به روش کیفی و بر اساس روش دادهبنیاد، رویکرد استراوس و کوربین انجام شد. روش نمونهگیری هدفمند بود و از افرادی که در زمینه مطالعه خبره هستند، انتخاب انجام شده است. پس از مطالعه پیشینهها و مقالههای موجود، گردآوری دادهها از طریق انجام مصاحبه بهصورت عمیق و نیمهساختارمند با ۱۱ نفر از خبرگان انجام شد که تا رسیدن به اشباع نظری ادامه داشت. سپس دادههای حاصل از مصاحبه، در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی تجزیهوتحلیل شد. کدهای باز استخراج شده از مصاحبهها ۲۰۱ عدد بود. سپس در قالب ۲۲ کد محوری درآمدند و در نهایت در ۶ مقوله کلی (پدیده اصلی، شرایط علی، شرایط زمینهای، شرایط مداخلهگر، راهبردها و پیامدها) دستهبندی شدند. بر اساس نتایج شرایط علی شامل ۱۱ کد محوری است که از مهمترین آنها می توان به توانمندسازی، حمایت وزارت ورزش و جوانان، مدیریت نیروی انسانی و مدیریت استعداد، اشاره کرد. شرایط زمینهای در قالب ۵ کد محوری طبقهبندیشدهاند و شامل: زیرساخت، تجهیزات، اقتصاد، خصوصی سازی و گسترش ارتباطات میباشند. شرط مداخله گر عبارت است از عوامل محدودکننده؛ راهبردهای به دست آمده شامل ۴ مورد است که عبارت اند از: ارتباط با آموزش و پرورش و آموزش عالی، عوامل اجرایی، بهینه سازی و نظارت. پیامد حاصل هم تأثیرات اجتماعی میباشد. با توجه به نتایج اذعان کرد که توسعه ورزش اسکواش در ایران به یک رویکرد نظاممند و چندوجهی نیاز دارد که شامل عوامل مؤثر، شرایط محیطی، مداخلات و استراتژیهای عملی باشد. با پیادهسازی این رویکرد، امکان پیشرفت این رشته ورزشی در ایران، به ویژه در زمینه قهرمانی، فراهم میشود.
