ادبیات مهاجرت گونه نوین ادبیاتمعاصر است که بازتابدهنده تجربههای عمیق انسان در مواجهه با غربت و دوری از وطن است؛ بنابراین، بررسی تطبیقی ابژههای هراسآور در شعر شاعران مهاجر کمتر موردتوجه قرار گرفته است. بر این اساس، مسئله اصلی این پژوهش، تحلیل و تطبیق ابژههای هراسآور در آثار دو شاعر مهاجر، سیاوش کسرایی و ایلیا ابوماضی است و همچنین نگرش آنان به ترسها و اضطرابهای ناشی از مهاجرت مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش بر مبنای دیدگاه ادبیاتتطبیقی و باتکیهبر رویکرد آمریکایی است. در این پژوهش، ابژههای هراسآور استخراج شده است و اشعار مربوط به آن ابژهها در آثار هر دو شاعر بررسی و تحلیل شده است. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانهای است. جامعه آماری شامل آثار دوره مهاجرت سیاوش کسرایی از جمله مجموعه اشعار وی به نام "هوای آفتاب" و "مهرهی سرخ" است و نیز دیوان اشعار ایلیا ابوماضی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است؛ معیار انتخاب اشعار، سرودههای دوره مهاجرت این دو شاعر بوده است. ساختار پژوهش در سه فصل تنظیم شده است. نتایج پژوهشنشان میدهد که ابژههای هراسآور شامل غم غربت، دوری از وطن، دلتنگی و حسرت، تنهایی، بیپناهی، فراق و جدایی، آوارگی، مرگ، فنا، پوچی و ناامیدی در اشعار این دو شاعر یافت میشود. عواملی مانند دوری از وطن و تنهایی در شکلگیری این احساسها نقش داشتهاند. همچنین مشخص شد که تأثیر این ابژهها بر نگرش شاعران متفاوت است؛ در شعر کسرایی، نگرش انسانی، اجتماعی و امیدبخش است و در شعر ابوماضی، نگرش فردی، فلسفی و تأملی برجسته است. هر دو شاعر، باوجود تفاوت در سبک و نگاه شعری، تجربه مهاجرت و هراس ناشی از آن را بازتاب دادهاند.
